ชายรูปงาม กับความจริงใจ

        

   ที่แค้วนฉีมีชายคนหนึ่งชื่อ โจวจี้ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย รูปร่างลักษณะงดงาม เขารู้สึกภูมิใจในรูปร่างหน้าตาของตนเองอย่างมาก เช้าวันหนึ่งหลังจากล้างหน้าหวีผมสวมเสิ้อผ้าสวมหมวกแล้ว เขาก็ยีนชมรูปร่างหน้าตาตนเองอยู่หน้ากระจก และถามภรรยาของตนขึ้นว่า
     "ฉันกับสวีกงเปรียบเทียบกันแล้วใครมีหน้าตางดงามกว่ากัน"
   
     ภรรยาของเขาตอบว่า.....
"สวีกงเปรียบเทียบสู้ท่านได้อย่างไร"
 สวีกงเป็นผู้มีรูปโฉมสง่างามชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วประเทศ แต่ภรรยาของโจวจิ้กลับบอกว่าหล่อสู้
โจวจิ้นไม่ได้ โจวจิ้นฟังแล้วยังไม่ค่อยเชื่อดีนัก เขาจึงไปถามภรรยาน้อยของตนว่า.....
"เธอดูฉันกับสวีกงใครหล่อกว่ากัน"

     ภรรยาน้อยของเขาตอบว่า .....
"สวีกงไม่มีทางสู้ท่านได้อยู่แล้ว"
วันถัดมา มีแขกคนหนึ่งมาขอพบโจวจี้ หลังจากพูดคุยธุระเสร็จ โจวจี้ก็ถือโอกาสถามแขกคนนั้นว่า...
"คุณดูรูปร่างหน้าตาผมเปรียบเทียบกับสวีกงแล้วเป็นอย่างไร"

แขกคนนั้นตอบว่า
"ถึงแม้ว่าสวีกงจะเป็นชายที่มีหน้าตาดี แต่เมื่อเทียบกับท่านแล้ว ยังห่างไกลกันครับ"

  

               เขาฟังแล้วรู้สึกดีใจมาก  ผ่านไปไม่กี่วันสวีกงมีธุระได้มาที่บ้านโจวอี้ 
โจวอี้ได้สังเกตพินิจพิจารณาดูสวีกงอย่างละเอียด พบว่านอกจากมีรูปร่างหน้าตาดีแล้ว ยังมีบุคลิกที่สูงสง่าอย่างยิ่งแฝงอยู่ด้วย ตนเองเปรียบเทียบไม่ได้เลย ลองไปส่องกระจกดูอีกหลายๆรอบ พบว่าไม่เพียงแต่เปรียบเทียบไม่ได้เท่านั้นแต่ยังห่างกันไกลทีเดียว 

               หลังจากสวีกงกลับไปแล้ว โจวอี้มีท่าทางซึมเซา ไม่สดชื่น ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือ  คิดตรึกตรองอยู่ครึ่งวัน ในที่สุดก็คิดได้ สว่างโพล่งขึ้นในใจพูดกับ
ตัวเองว่า

               "เห็นชัดๆ ว่ารูปร่างหน้าตาฉันไม่มีทางเปรียบกับสวีกงได้เลย"  แต่ภรรยาของฉันบอกว่าฉันหน้าตาดีกว่าสวีกง เพราะเธอรักฉัน ภรรยาน้อยของฉันบอกว่าฉันหน้าตาดีกว่าสวีกง เพราะเธอกลัวฉัน เพื่อนฉันบอกว่าฉันหน้าตาดีกว่าสวีกง เพราะเขามีธุระจะให้ฉันช่วย 


               "คิดจะได้ยินความเห็นถูกต้อง จากใจคนรอบข้าง ช่างเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย"

ท่านสาธุชนทั้งหลาย....

              

      คนส่วนใหญ่ในโลกปารถนาคำสรรเสริญเยินยอ เมื่อได้รับคำชมก็พึงพอใจทั้งที่หากพิจารณากันจริงๆแล้วจะพบว่าคำสรรเสริญเยินยอนั้นไม่มีอะไรเป็นแก่นสาร

ให้น่าเชื่อถือได้ ยิ่งเป็นผู้นำที่มีอำนาจ หรือทรัพย์สมบัติ  ผู้ที่เข้ามาคอยป้อนคำสรรเสริญให้นั้น ก็มักเพราะว่าหวังประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง  

     ปากเขาแกล้งเยินยอเรา แต่ในใจจะนึกขันอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้   และวันใดที่เรา

เสื่อมลาภ เสื่อมยศบุคคลเหล่านั้นก็จะเหินห่างไปทันที ผู้ที่ติดในคำชมก็จะต้องมา

นั่งน้อยใจกลุ้มใจ  เราจึงไม่ควรเป็นคนหิวคำชม

    ไม่เอาใจเราไปยึดติดกับเงื่อนไขภายนอกซึ่งเปลี่ยนแปลงได้เสมอ  ไม่มีแก่สาร

สาระที่แท้จริง  แต่ขอให้อิ่มใจกับความดีที่ตนได้กระทำอิ่มใจกับคุณธรรมที่ตนมีแม้ไม่มีใครชมและพัฒนาคุณธรรมนี้ผูกไว้กับใจเรา  การผูกใจไว้กับเงื่อนไขภาย

ในเช่นนี้จะให้ความสุขที่ยั่งยืนทั้งภพนี้และภพหน้า

Cr. พระมหาสมชาย ฐานะวุฑฺโฒ M.D.,Ph.D.

วัดพระธรรมกาย

----------------------------------------

แล้วเราท่านทั้งหลาย

คิดว่าคนที่อยู่รอบข้างท่านคอยชมคอยเชียร์

เขาหวังอะไรในตัวท่านบ้าง...?